مانی جمشیدی
بررسی وضعیت تشکل ها در ایران نشان می دهد که عارضه "اقتدارگرایی ایرانی" واقعیتی انکارناپذیر است و نبود سازوکار لازم و ضعف فرهنگ کار گروهی بسیاری از تشکل های کشور را قائم و متکی به فرد کرده و یا سیستم و رویکرد محفلی بر فعالیت های تشکلی سایه افکنده است.
نگاهی نقادانه به تشکل های صنعت غذا حاکی از آن است که متاسفانه به دلیل مسائلی که در بالا برشمرده شد این تشکل ها نیز به مانند سایرین فاقد پویایی و تحرک لازم است و این نهال نوپای جامعه مدنی ایران هنوز نتوانسته جای پای محکمی را برای خود باز کند.
تشکل های صنعت غذا و در راس آنها کانون انجمن های صنفی صنایع غذایی ایران برای حضور قدرتمند و تاثیرگذار خود همواره با عدم استقبال شرکت های بزرگ صنعت غذا مواجه شده و از طرف دیگر شرایط نه چندان مطلوب اقتصادی و نبود سازمان مدیریتی قدرتمند برای ایجاد همدلی، همراهی و بهره برداری از پتانسیل های صنعت غذا مانع بزرگی برای انسجام و رشد بیشتر این تشکل شده است.
صنعت غذا در یک سال گذشته با استقامتی مثال زدنی توانسته طوفان مشکلات ناشی از تحریم ها، برخی سیاست های اجرایی غلط، تنش های بازار، نوسانات نرخ ارز، کمبود مواد اولیه و... را پشت سر بگذارد و به نظر می رسد ادامه این مسیر نیز کاری بس دشوار است.
در همین راستا به نظر می رسد ضرورت انسجام و همدلی میان خانواده بزرگ صنعت غذا بیش از پیش خودنمایی می کند و باید با اتخاذ تدابیر لازم بر اختلافات شخصی، منیت ها، تک روی ها، زیاده خواهی ها و رفتارهای ناشایست غلبه کرد.
از این رو نقش آفرینی پیشکسوتان و ریش سفیدهای صنعت غذا از جمله شاهرخ ظهیری، بهروز فروتن و دکتر سید محمد حسینی در ترغیب افراد به اخلاق گرایی و ایجاد اعتماد، همدلی، همبستگی و عزم گروهی می تواند مهم و تعیین کننده باشد تا شاید در صورت تدوین نظام اخلاقی درست مبنی بر نفع جمعی بتوان امیدوار بود در آینده ای نه چندان دور شاهد حضور حداکثری مدیران انجمن ها و فعالان صنعت غذا به ویژه سردمداران عرصه تولید در صنعت غذا نظیر غلامعلی سلیمانی، مرتضی سلطانی، یونس ژائله، بشارت، یزدی، راهب و.... در تشکل های صنعت غذا از جمله کانون صنایع غذایی ایران باشیم تا بتوان با استفاده حداکثری از خرد جمعی بر مشکلات پیش روی صنعت غذا فایق شویم.
بررسی وضعیت تشکل ها در ایران نشان می دهد که عارضه "اقتدارگرایی ایرانی" واقعیتی انکارناپذیر است و نبود سازوکار لازم و ضعف فرهنگ کار گروهی بسیاری از تشکل های کشور را قائم و متکی به فرد کرده و یا سیستم و رویکرد محفلی بر فعالیت های تشکلی سایه افکنده است.
نگاهی نقادانه به تشکل های صنعت غذا حاکی از آن است که متاسفانه به دلیل مسائلی که در بالا برشمرده شد این تشکل ها نیز به مانند سایرین فاقد پویایی و تحرک لازم است و این نهال نوپای جامعه مدنی ایران هنوز نتوانسته جای پای محکمی را برای خود باز کند.
تشکل های صنعت غذا و در راس آنها کانون انجمن های صنفی صنایع غذایی ایران برای حضور قدرتمند و تاثیرگذار خود همواره با عدم استقبال شرکت های بزرگ صنعت غذا مواجه شده و از طرف دیگر شرایط نه چندان مطلوب اقتصادی و نبود سازمان مدیریتی قدرتمند برای ایجاد همدلی، همراهی و بهره برداری از پتانسیل های صنعت غذا مانع بزرگی برای انسجام و رشد بیشتر این تشکل شده است.
صنعت غذا در یک سال گذشته با استقامتی مثال زدنی توانسته طوفان مشکلات ناشی از تحریم ها، برخی سیاست های اجرایی غلط، تنش های بازار، نوسانات نرخ ارز، کمبود مواد اولیه و... را پشت سر بگذارد و به نظر می رسد ادامه این مسیر نیز کاری بس دشوار است.
در همین راستا به نظر می رسد ضرورت انسجام و همدلی میان خانواده بزرگ صنعت غذا بیش از پیش خودنمایی می کند و باید با اتخاذ تدابیر لازم بر اختلافات شخصی، منیت ها، تک روی ها، زیاده خواهی ها و رفتارهای ناشایست غلبه کرد.
از این رو نقش آفرینی پیشکسوتان و ریش سفیدهای صنعت غذا از جمله شاهرخ ظهیری، بهروز فروتن و دکتر سید محمد حسینی در ترغیب افراد به اخلاق گرایی و ایجاد اعتماد، همدلی، همبستگی و عزم گروهی می تواند مهم و تعیین کننده باشد تا شاید در صورت تدوین نظام اخلاقی درست مبنی بر نفع جمعی بتوان امیدوار بود در آینده ای نه چندان دور شاهد حضور حداکثری مدیران انجمن ها و فعالان صنعت غذا به ویژه سردمداران عرصه تولید در صنعت غذا نظیر غلامعلی سلیمانی، مرتضی سلطانی، یونس ژائله، بشارت، یزدی، راهب و.... در تشکل های صنعت غذا از جمله کانون صنایع غذایی ایران باشیم تا بتوان با استفاده حداکثری از خرد جمعی بر مشکلات پیش روی صنعت غذا فایق شویم.
نظر شما