محمدرضا جمشیدی 

این روزها درست برخلاف سال گذشته که بخش اعظمی از فعالان صنایع غذایی به تأسی از تصمیم خلق‌الساعه ممنوعیت واردات گندم دچار شوک و خسران بسیار شده بودند و بازار داخلی و صادراتی‌شان را دستخوش تهدید جدی می‌دیدند، جامعه صنعت غذا به‌رغم پابرجایی مشکلات قدیمی و کمبود سرمایه در گردش، نوسان پرشمار قیمت و کیفیت مواد اولیه خام موردنیاز و همگون نبودن واریته‌های تولیدی با نیازهای صادراتی این بخش، اما بسیار به‌خود می‌بالند که تقریباً از سیب سلامت گرفته تا صادرکنندگان نمونه و برگزیدگان روز ملی استاندارد و... سایه صنعت غذا بر سایر صنایع سنگینی می‌کند و بار دیگر درایت مدیران این بخش اهمیت استراتژیک این صنعت را به رخ همگان کشیده است. 

پربیراه نیست که پایین کشیده شدن فتیله هجمه‌های گاه و بی‌گاه به این صنعت در سال 95 هم تحت‌تأثیر این کامیابی‌ها پایین کشیده شده باشد. 

درخشش برق مدال‌های افتخار بر روی سینه مردان افتخارآفرین صنعت غذا که از سوی رییس جمهور روحانی صورت گرفت تا صدور حکم برای 3 مدیر موفق صنایع‌غذایی از میان 5 مدیر برگزیده به‌عنوان مشاوران وزیر صنعت، معدن و تجارت به‌خوبی نشان می‌دهد دگردیسی صنعت غذا نزد اذهان مدیران و متولیان اجرایی کشور شکل گرفته و امروز در همه عرصه‌ها تلاش‌های مدیران زحمتکش صنعت غذا نمود و تجلی یافته است. 

به‌رغم همه این کامیابی‌ها و با وجود کاهش برخی سنگ‌اندازی‌ها و هجمه‌ها هنوز هم فعالان این صنعت با مشکلات کلیشه‌ای و تاریخی خود دست و پنجه نرم می‌کنند و هنوز هم آنطور که باید و شاید قابلیت‌های این بخش فضا برای ظهور واقعی‌تر پیدا نکرده است. گران بودن مواد اولیه موردنیاز این صنعت در کنار کیفیت‌های متفاوت محصولات در دوره‌های مختلف کشت هنوز هم مانع بزرگ پیش‌روی تولیدکنندگان صنایع غذایی است. 

صنعتی نبودن بافت کلی کشاورزی و در نتیجه کشت نشدن واریته‌های موردنیاز صنعت جز در موارد جزئی هنوز هم پاشنه آشیل صنایع غذایی به‌شمار می‌رود و از همه مهم‌تر به‌رغم اجرایی شدن قانون انتزاع هنوز هم سردرگمی فعالان و به‌خصوص تازه واردان این صنعت میان وزارت جهادکشاورزی و صنعت، معدن و تجارت کماکان پابرجاست. 

نبود قانون نظارتی واحد و سردرگمی تولیدکنندگان میان وزارت بهداشت، استاندارد و گاهاً دامپزشکی در عمل وقت بسیاری از تولیدکنندگان و به‌خصوص تشکل‌های مربوطه را معطوف به رتق و فتق این امور کرده است و هر از چندگاهی به شکل‌های مختلف سرباز می‌کند و البته هنوز هم معلوم نیست، چرا مرجعی به فکر به‌روز کردن قانون نظارت بر موادغذایی که عمری حدود 5 دهه از آن می‌گذرد نیست. 

به‌رغم همه تلاش‌های وزارت جهادکشاورزی به‌خصوص دکتر مهرفرد، قائم‌مقام بازرگانی وزیر و دکتر اسفندیاری مدیرکل صنایع کشاورزی این وزارتخانه هنوز هم عینک بخشی‌نگری در بسیاری از تصمیم‌های متولیان بخش کشاورزی مشاهده می‌شود و در عمل گویا پس از «انتزاع» صنایع غذایی تنها تر از گذشته شده است، چرا که حتی در برنامه راهبردی وزارت صنعت، معدن و تجارت که برای 7 صنعت برنامه راهبردی تعیین شده جایگاهی برای صنایع غذایی در نظر گرفته نشده است. 

و البته هنوز هم برای بسیاری از فعالان عرصه صنایع غذایی این پرسش مطرح است که با چه ادله‌ای سیب تا زمانی‌که روی درخت است از هرگونه عوارض و مالیات معاف است، اما همین که به مدد تولیدکنندگان صنایع غذایی داخل قوطی شد مشمول عوارض می‌شود؟!

به‌هرحال به‌رغم همه این مباحث به‌نظر می‌رسد در سال 95 فصل جدیدی برای فعالان صنایع غذایی نزد دولتمردان گشوده شده که می‌تواند دورنمای این بخش پرمزیت را روشن‌تر از همیشه سازد.