ﻣﻦ ﻣﺘﻮﻟﺪ 1332 ھﺴﺘﻢ. ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺷﯿﺮازی ھﺴﺘﻨﺪ؛ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ری ﺗﮫﺮان ھﺴﺘﻢ. ھﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺳﻦ 8-9 ﺳﺎﻟﮕﯽ ھﻢ در ھﻤﺎن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮدم. ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻮم ﺧﺎﻧﻮاده ھﺴﺘﻢ. ﭼﮫﺎر ﺧﻮاھﺮ دارم و تنها ﭘﺴﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ام. دو ﺧﻮاھﺮ ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ دو ﺧﻮاھﺮ ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ھﺴﺘﻨﺪ. ﭘﺪرم ﻧﺎﻧﻮا ﺑﻮد؛ در واﻗﻊ ﺷﻐﻞ ﻧﺎﻧﻮاﯾﯽ در ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺷﻐﻠﯽ ارﺛﯽ اﺳﺖ؛ ھﻢ ﭘﺪرم و ھﻢ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ ﻧﺎﻧﻮا ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺘﯽ ﻋﻤﻮھﺎﯾﻢ ھﻤﯿﻦ ﺷﻐﻞ را داﺷﺘﻨﺪ. ﺷﻐﻞ ﻧﺎﻧﻮاﯾﯽ در ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﻗﺮن ﻗﺪﻣﺖ دارد. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﮐﻮدک ﺑﻮدم، ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭘﺪرم ﭼﻪ ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دھﺪ. ﻣﺎ ھﻤﯿﺸﻪ ﻧﺎﻧﻮاﯾﯽ ﺳﻨﮕﮑﯽ داﺷﺘﯿﻢ. ﺷﻐﻞ ﺷﺎطﺮی در آن زﻣﺎن ﺟﺰ ﺷﻐﻞ ھﺎی ﺧﺎص ﺑﻮد و ﻧﺎن ھﻢ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ.

وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﯾﮏ ﺑﻨﮕﺎه اﻗﺘﺼﺎدی ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ از ﭘﺪر ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ارث ﺑﺮﺳﺪ ﯾﺎ ﺗﻼش ﮐﺮده اﯾﺪ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ آن ﺟﺎﯾﮕﺎه. ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ اﻗﺘﺼﺎدی ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺎﺳﺒﯽ ﯾﺎ ﮐﺎرﮔﺮی ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺳﻨﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺖ، ﭘﺪر ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺧﻮد ﻧﺎﻧﻮاﯾﯽ ﺑﺰﻧﺪ. ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻣﻌﯿﺸﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺎرﮔﺮی ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﯿﻢ وﻟﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺎرﮔﺮی آن زﻣﺎن ﺑﺎ اﻻن ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد. ﮐﺎرﮔﺮان اﯾﻦ دوره ﺑﺎ آن زﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺘﻨﺪ. ﻣﺎ اﯾﻨﻘﺪر در ﺳﺨﺘﯽ ﻧﺒﻮدﯾﻢ. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﭘﺪر ﮐﺎرﮔﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ھﺰﯾﻨﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻓﺮزﻧﺪش را ﺑﭙﺮدازد. زﻧﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ.

ﻣﻦ از ﺳﻦ 8 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﭘﺪرم ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. آن زﻣﺎن ﻣﻐﺎزه ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﻮد. ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ، ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺳﻦ دﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮدم، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮو ﺑﺮای ﺧﻮدت دﻧﺒﺎل ﮐﺎر ﺑﺎش. آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ھﺎ ﯾﺎد ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ از ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ اﻣﻨﯿﺖ ھﻢ زﯾﺎد ﺑﻮد. ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﭽﻪ ھﺎ را ﻣﯽ ﺷﺪ در ﮐﻮﭼﻪ و ﺧﯿﺎﺑﺎن رھﺎ ﮐﺮد. آن اﻣﻨﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎدری ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﮕﺬارد ﻓﺮزﻧﺪش تنها ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ و ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮود. ﻣﻦ ھﻤﯿﺸﻪ در ﻣﻐﺎزه ﭘﺪر ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ در ﻧﺎﻧﻮاﯾﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ ارﺗﺒﺎطﺎﺗﺖ ﺑﺎ اﺟﺘﻤﺎع و ﻣﺮدم زﯾﺎد ﻣﯽ ﺷﻮد. ﭘﺪرم در ازای ﮐﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻘﻮق ﻣﯽ داد. آن زﻣﺎن درآﻣﺪم از ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪ ھﺎی ﻣﺤﻠﻪ ﻣﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد. وﻟﯽ ﺗﻤﺎم ﭘﻮﻟﻢ را ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﻣﯽ دادم ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﺲ اﻧﺪاز ﮐﻨﺪ. اینها ھﻤﻪ درس ھﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد. ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وارد دوران دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺷﺪم ﻧﺰد ﭘﺪر ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم. آن ھﻢ ﮐﺎرھﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﯾﺎ ﻣﻮﮐﺖ ﮐﺮدن. ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و درآﻣﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ھﯿﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮل ﺑﺪھﺪ. وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮدم ﺑﺮاﯾﻢ روی ﺗﺎﻗﭽﻪ ﭘﻮل ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﻌﺪ ھﻢ ﮐﻪ ﻧﺰد او ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻘﻮق ﻣﯽ داد. اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻪ ﻧﺎﻧﻮاﯾﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ. اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ روزھﺎی اوﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﭘﺪرم ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺪام ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﺎرش ﭼﻘﺪر ﺳﺨﺖ اﺳﺖ و ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪان ﭘﺎی ﻋﻼﻗﻪ در ﻣﯿﺎن ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﮐﻤﯽ داﺷﺘﻢ و ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ھﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل ھﺎﯾﻢ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ. آن زﻣﺎن واﻗﻌﺎ از ﺳﺮ دﻟﺴﻮزی ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﭘﺪرم ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺎر ﭘﺪر ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ. ﺣﺪود 15 ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﺳﺎﻋﺖ 5 ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﺪم و از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﻧﺎﻧﻮاﯾﯽ ﭘﺪرم ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. راھﺶ ﭼﻨﺪان ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺒﻮد. آن زﻣﺎن دﯾﮕﺮ ﺧﻮدم ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻮدم. درآﻣﺪش ھﻢ ﺑﺮاﯾﻢ مهم ﺑﻮد. ﺑﻪ ﯾﺎد دارم در زﻣﺎن ﮐﻮدﮐﯽ ام، ﺗﻌﺪاد ﻧﺸﺮﯾﻪ ھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﺎپ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻢ ﺑﻮد. ﻣﻦ در ﻣﻐﺎزه ﭘﺪرم، ﭼﻨﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ روی آن ﻣﺠﻠﻪ و ﻧﺸﺮﯾﻪ. ﯾﮏ روز ﯾﮏ ﻧﻈﺎﻣﯽ وارد ﻣﻐﺎزه ﺷﺪ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ آنها اﻓﺘﺎد و ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ اینها را در ﻣﻐﺎزه ﮔﺬاﺷﺘﻪ؟ ﭘﺎﺳﺦ دادم: ﻣﻦ! او ھﻢ ﻣﺮا ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ آﻓﺮﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺮدی. اﯾﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ھﺎ ﺑﺮای ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب اﺳﺖ. ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﻨﺪ و ﺑﺮای ﺗﻮ و ﺧﺎﻧﻮاده ات ھﻢ دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﺸﺮﯾﻪ ھﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ.

 

ﻣﻦ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ و ﮐﺎرﯾﻢ ﻋﻤﺮان ھﺴﺖ. در رﺷﺘﻪ ﺧﻮدم ھﻢ ﮐﺎرھﺎی زﯾﺎدی اﻧﺠﺎم دادم. ﭼﻨﺪﯾﻦ شهرک ﺳﺎﺧﺘﻪ ام. ﺟﺰ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ در ﺳﺎل 1358-1359 در ﺗﮫﺮان ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺳﺎﺧﺘﻢ. اﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻮزه ﻧﺎن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻢ. ﺣﺘﯽ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﺤﺼﯿﻼت ﻋﺎﻟﯿﻪ دارﻧﺪ و ﻧﺴﻞ چهارم ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ؛ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ دارﻧﺪ. وﻗﺘﯽ دﯾﭙﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮان ﺷﺮاﯾﻂ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﻢ ﻓﺮاھﻢ ﺷﻮد در شهرداری ﯾﮑﯽ از ﻣﻨﺎطﻖ تهران ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ از آن در ﺣﯿﻦ ﺗﺤﺼﯿﻞ در ﺷﺮﮐﺖ دﯾﮕﺮ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﮐﺎرھﺎی ﺧﺮﯾﺪ آﻧﺠﺎ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادم. اﻟﺒﺘﻪ ھﯿﭻ زﻣﺎﻧﯽ ﭘﺴﺮ درس ﺧﻮاﻧﯽ ﻧﺒﻮدم و ﻋﻼﻗﻪ ای ھﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ. درس ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪم وﻟﯽ ﺧﻮب ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم. آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ در ﺣﻮزه ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ھﻢ ﻋﻼﻗﻪ زﯾﺎدی داﺷﺘﻢ و ھﻨﻮز ھﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر را اداﻣﻪ ﻣﯽ دھﻢ.

در دوره ﺟﻨﮓ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﯾﻢ پیشنهاد اﯾﻦ ﮐﺎر را داد و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺮﻓﻪ ای وارد اﯾﻦ ﺣﻮزه ﺷﺪم. ﻣﻦ ھﻢ ﮐﺎرم را ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدم. ﭘﺪر اﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﻋﻤﻮی ﻣﻦ ھﺴﺖ ھﻢ ﻧﺎﻧﻮا ﺑﻮدﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎر را ﺑﺎ ھﻢ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ، ﭘﺴﺮﻋﻤﻮﯾﻢ در ﻋﯿﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﻮد، ﮐﺎرﮔﺎه ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﺎن ھﺎی ﺑﻮﻟﮑﯽ داﺷﺖ. ﺳﺎل64و65 ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ را ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. آن زﻣﺎن دوﻟﺖ ﮔﻔﺖ ﯾﮑﺴﺮی ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎن ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ راه اﻧﺪازی ﺷﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺟﻨﮓ طﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪ، ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﺒﮫﻪ ھﺎی ﺟﻨﮓ را ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﻨﺪ. ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮی ﻣﻦ ھﻢ اﯾﻦ پیشنهاد را ﺑﻪ ﻣﻦ داد. آن زﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪادم ﺑﻨﯿﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ. از ﺳﺎل 1354 در ﺳﺎزﻣﺎن ﮔﺴﺘﺮش ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ1359 آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮐﺎر ﮐﺮدم ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ دوﻟﺘﯽ ھﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ. ﻋﻠﺘﺶ ھﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آنها ﺑﺮای ﮐﺎرﺷﺎن دﻟﺴﻮزی ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮐﺎر ﮐﻨﻢ. در اﺑﺘﺪا ﺷﺮﮐﺘﯽ را ﺑﺮای ﻟﻮﻟﻪ ﮐﺸﯽ ﮔﺎز ﺗﺎﺳﯿﺲ ﮐﺮدم. از ﺳﺎل 1361 ﺷﮫﺮک ﺳﺎزی ﮐﺮدم. ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ھﻢ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺎﻟﯽ ام ﺧﻮب ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎﯾﻨﮑﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﯾﻢ اﻧﺴﺎن ﺳﺎﻟﻢ و ﻣﺘﺸﺮﻋﯽ ﺑﻮد و ھﺴﺖ ﮐﺎر ﺷﺮاﮐﺖ را ﺷﺮوع ﮐﺮدم .ﻋﻠﺖ اداﻣﻪ و ﺣﯿﺎت ﺷﺮاﮐﺖ ﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺧﺘﻼف ﻣﺎل ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ھﻨﻮز ھﻢ تنها ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و دﯾﮕﺮ ﺳﮫﺎﻣﺪاران ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺎﻟﯽ اﺳﺖ. ﺑﺮای راه اﻧﺪازی ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﻢ و ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﺎﺳﯿﺲ آن ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻔﯽ ﺷﺪ. اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺎ ﻣﺼﻮﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﺎن ﺣﺠﯿﻢ و ﻧﯿﻤﻪ ﺣﺠﯿﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﯿﻤﻪ ﺻﻨﻌﺘﯽ 5 ﺗﻦ در روز ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ای را ﺗﺎﺳﯿﺲ ﮐﻨﯿﻢ. اﯾﻦ ﻣﺠﻮز را ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و اﯾﻦ ﮐﺎر را از آن روز ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ. ﻧﯿﻤﻪ ﺷﻌﺒﺎن 1379 اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد. ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از آن ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ای ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ در اﯾﻦ اﻧﺪازه در اﯾﺮان راه اﻧﺪازی ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻣﺪرن ﺗﺮﯾﻦ دﺳﺘﮕﺎه ھﺎ وارد اﯾﻦ ﺣﻮزه ﺷﺪﯾﻢ. در روز اﻓﺘﺘﺎﺣﯿﻪ ﯾﮑﯽ از ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر ﺟﺮات ﮐﺮدﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ واﺣﺪی را راه اﻧﺪازی ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎن ﺳﺮد ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺎن ﮔﺮم ﺑﺮوﯾﺪ. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ھﺎ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ.

ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ از اﺑﺘﺪا اﯾﻦ ﻧﺎم ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺮ روی اﯾﻦ ﻧﺎن ھﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ. ﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﺎﻧﺘﺰی در ﻧﺎن ھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮوش ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ ﻧﺪارﯾﻢ. ﻣﺜﻼ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻓﺎﻧﺘﺰی اﺳﺖ، ﮐﻪ ﮐﺎر دﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ . در ﻣﻮرد ﻧﺎن ھﻢ ھﻤﯿﻨﻄﻮر اﺳﺖ. اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﻧﯽ در ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺎن ﻓﺎﻧﺘﺰی ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد ﻧﺎﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻨﮕﮏ اﺳﺖ. اﯾﻦ ھﺎ ﮔﺮوھﯽ از ﻧﺎن ھﺎﯾﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ روش ﺻﻨﻌﺘﯽ و ﻧﯿﻤﻪ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺳﺮد ﺗﻮرﯾﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ﻣﺎ آن ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ را راه اﻧﺪازی ﮐﺮدﯾﻢ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ آﻏﺎز ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮد، ﻧﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی در اﯾﺮان وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ھﻤﯿﺸﻪ ﻧﺎن ھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ اﮔﺮ ﺗﻮی ﺑﺎزار ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ در ﺳﻮﭘﺮﻣﺎرﮐﺖ ھﺎ در ﺟﻌﺒﻪ ھﺎی ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﯾﺎ زﻏﺎل ﺑﻮد. ﻣﺎ اوﻟﯿﻦ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ای ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺎن را در اﯾﺮان ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی ﮐﺮدﯾﻢ و ﺣﻘﻮق ﻣﺼﺮف ﮐﻨﻨﺪه را روی آن درج ﮐﺮدﯾﻢ. اﺳﺘﻨﺪھﺎﯾﯽ را ﺑﯿﻦ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎرﮐﺖ ھﺎ ﺗﻮزﯾﻊ ﮐﺮدﯾﻢ و ﮐﺘﺎب ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺗﻼش ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﻣﺎ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎ 5 ﭘﺮﺳﻨﻞ اﺳﺘﺎرت زدﯾﻢ وﻟﯽ اﻻن ﺣﺪودا" 1200 ﭘﺮﻧﺴﻞ دارﯾﻢ. ﭘﺮﺳﻨﻠﻤﺎن را ھﻢ ﺧﻮدﻣﺎن آﻣﻮزش ﻣﯽ دھﯿﻢ و ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ.

 

ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺳﻔﺮھﺎی ﻣﺘﻌﺪدی ﮐﻪ ﺑﻪ اروﭘﺎ داﺷﺘﻢ ، دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺎن را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی ﮐﻨﻢ و ﺷﮑﻞ ﺧﺎص ﺑﻪ آن ﺑﺪھﻢ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺻﻨﻌﺘﯽ و ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺷﻮد و زﻣﺎن ﺑﺮای رﻓﺖ و آﻣﺪھﺎ ﻣﺤﺪود ﺷﻮد، ﻗﻄﻌﺎ ﻣﺮدم ﺑﻪ وﺳﺎﯾﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی ﺷﺪه روی ﻣﯽ آورﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎن ھﺎ را در ﺷﻠﻒ ﺑﭽﯿﻨﯿﻢ، ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﻈﺮ ظﺎھﺮ و رﻧﮓ، ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺧﺎطﺮ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ از ﻧﺎن، ﺷﻨﺎﺧﺖ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ.

دوﻟﺖ ھﺎ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن در ﺧﺼﻮص ﻧﺎن ﺗﺼﺪی ﮔﺮی داﺷﺘﻪ و دارﻧﺪ. ﻣﻮاد اوﻟﯿﻪ ﻧﺎن را ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. اﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎن ﺑﻪ ﺟﺰ آن ﻣﻮاد اوﻟﯿﻪ ﯾﺎراﻧﻪ ای، ﺑﻪ ﻣﻮاد دﯾﮕﺮ ھﻢ ﻧﯿﺎز دارد. دوﻟﺖ ﻓﻘﻂ آرد ﻣﯽ دھﺪ و ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ واﺳﻄﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ھﺎ ﻧﻈﺎرت ﮐﻨﺪ. ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﺑﺨﻮاھﺪ ﺳﻮﺑﺴﯿﺪ ﺑﺪھﺪ و ﯾﺎراﻧﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﺪ، ﺻﻨﻌﺖ ﺑﯽ اﻧﮕﯿﺰه ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻓﺴﺎد و راﻧﺖ ﺑﻮﺟﻮد ﻣﯽ آﯾﺪ. وﻗﺘﯽ دوﻟﺖ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻮﺑﺴﯿﺪ ﻣﯽ دھﺪ ﻗﯿﻤﺖ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺮای اداﻣﻪ ﺣﯿﺎت و ﮔﺬران ﻣﻌﯿﺸﺖ، ﺣﺪﻓﺎﺻﻠﯽ را ﺑﯿﻦ ﻓﺮوش و ﻗﯿﻤﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. از اﯾﻦ رو ﮐﯿﻔﯿﺖ را ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﻗﯿﻤﺖ و ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﮐﯿﻔﯿﺖ در ﺑﺎزار رﻗﺎﺑﺘﯽ ﺑﻮﺟﻮد ﻣﯽ آﯾﺪ. اﻣﺎ در ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺎن اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎن ھﯿﭻ ﮔﺎه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ رﺷﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺴﯽ در ﮐﺸﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﮔﺮ دوﻟﺖ دﺳﺖ از ﺗﺼﺪی ﮔﺮی ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ، ﻣﻦ اطﻤﯿﻨﺎن دارم ھﻢ ﻗﯿﻤﺖ ﻧﺎن ارزان ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ھﻢ ﮐﯿﻔﯿﺖ آن ﺑﮫﺘﺮ. ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ھﻢ ﺑﻪ ﺑﮫﺎﻧﻪ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻣﻌﯿﺸﺖ ﻗﺸﺮ آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮ و ﮐﺸﺎورزان اﺳﺖ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﯾﺎراﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی داده ﺷﻮد. از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ دوﻟﺖ ھﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ اﯾﻦ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ از طﺮق دﯾﮕﺮ ﻗﺸﺮ آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮ را ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ. اﻣﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻔﮑﺮی ﭘﺸﺖ ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﻗﺸﺮ آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ، دﺳﺖ ﺧﻮد را روی ﻗﯿﻤﺖ ﻧﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ. ھﻨﻮز ھﻢ ﻧﺎن در ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﻣﮫﺠﻮر اﺳﺖ.

در ﺳﺎل ھﺎی اول ﺑﺎرھﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ درآﻣﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﭼﻮن ﮐﺎری را آﻏﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﮐﺴﯽ ھﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد آن را اﻧﺠﺎم دھﺪ. ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ در ﮐﺎرﮔﺎه ﻧﺎن ﺗﺴﺖ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺮد ﺷﻮد. ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ زد و ﮔﻔﺖ اﯾﻦ آﺟﺮھﺎ ﺑﺮای ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ در اﯾﻦ ﺣﺪ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﻤﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﮐﺴﯽ ﻧﺎن را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ. اﻣﺎ ﻓﺮھﻨﮕﺴﺎزی زﯾﺎدی ﮐﺮدﯾﻢ؛ آن ھﻢ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻧﺎن ﮐﺸﻮر ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮدﻣﺎن. ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ در ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﻌﺎل ﺑﻮدم، ورود ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﺣﺘﯽ ﻣﺴﺌﻮﻻن آن دوره ھﻢ ﮐﺎر ﻣﺎ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﻤﺎن را ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﺒﺮﯾﻢ.

ھﻤﺎﻧﻘﺪر ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ اﻧﺪازھﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز در ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر وﺟﻮد دارد، آن زﻣﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﺪان ﭼﺎﻟﺶ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ، ﺑﻪ دﻟﯿﻞ آﻧﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺳﻼﻣﺖ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ. ﯾﮑﺴﺮی ﺑﺮوﮐﺮواﺳﯽ ھﺎی اداری اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺴﺐ و ﮐﺎرھﺎ را اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﯿﺪ در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﺗﺤﺮﯾﻢ ھﺎ ھﺴﺘﯿﻢ. اﻣﺎ آﻧﻘﺪر ﮐﻪ رﻓﺘﺎرھﺎی داﺧﻠﯽ آزاردھﻨﺪه اﺳﺖ، ﺗﺤﺮﯾﻢ ھﺎ اذﯾﺘﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. رﻓﺘﺎرھﺎی اﺷﺘﺒﺎه، ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﯿﺮی اﻓﺮاد ﻏﯿﺮﻣﺘﺨﺼﺺ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮی ھﺎی ﻧﺎدرﺳﺖ، ﺗﻐﯿﯿﺮات اﺗﻮﺑﻮﺳﯽ در دﺳﺘﮕﺎه ھﺎ، ﺑﯽ ﭼﺎرﭼﻮب ﺑﻮدن اﻗﺘﺼﺎد ھﻤﻪ اﯾﻨﮫﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ھﻢ ﻣﯽ دھﺪ و ﮐﺎر را ﺑﺮای ﻓﻌﺎل اﻗﺘﺼﺎدی ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ھﻢ ﺳﺨﺘﯽ ھﺎﯾﯽ را در ﻣﺴﯿﺮ داﺷﺘﯿﻢ ،اﻣﺎ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺳﻼﻣﺖ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ از ﺗﺴﮫﯿﻼت ﺑﺎﻧﮑﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدﯾﻢ. ھﯿﭻ زﻣﺎﻧﯽ ھﻢ ﺟﺰ ﺑﺪھﮑﺎران ﺑﺎﻧﮑﯽ ﻧﺒﻮدﯾﻢ. ھﻤﯿﻦ اﻻن ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ام ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺪود ﯾﮏ ﭘﻨﺠﺎھﻢ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ھﺎﯾﻢ ﺑﺪھﯽ دارم. وﻟﯽ ﺟﺎ دارد ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ھﻢ اﺷﺎره ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﯿﻠﯽ ھﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ از راﻧﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ درﺳﺖ ﮐﺎر ﮐﺮدن ھﻤﻪ را ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ.

 

ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎورﺗﺎن ﻧﺸﻮد ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ در ﭼﻨﺪ ﺗﺸﮑﻞ ﺑﺰرگ ﺣﻀﻮر دارم، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮای ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر ﺧﻮدم ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ام . ﭼﻮن ﻣﺪﯾﺮان و سهامداران ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﻪ درﺳﺘﮑﺎری اﻋﺘﻘﺎد دارن. ﭘﺴﺮﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻌﺘﻘﺪ

وﻣﺘﺪﯾﻦ اﺳﺖ. ﺑﻄﻮری ﮐﻪ اﮔﺮ واﻣﯽ را ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﯾﮏ دﺳﺘﮕﺎه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ اﯾﻦ وام را ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ھﺰﯾﻨﻪ ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺴﯿﺎری از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز در ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر دﭼﺎر ﭼﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ دو دﺳﺘﻪ اﻧﺪ. ﯾﮑﯽ اﻓﺮادی ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻮاﺳﻄﻪ ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪ ھﺎ و ﻣﺼﻮﺑﻪ ھﺎ ﺑﻪ دردﺳﺮ اﻓﺘﺎده اﻧﺪ و ﮔﺮوه دﯾﮕﺮ اﻓﺮادی ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ از راﻧﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪ و ﯾﺎ ﺑﻌﻀﺎ" ﺑﻪ واﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯿﮑﯿﺮن دﺳﺖ درازی ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ. ﻣﻮرد دﯾﮕﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ دﯾﺪه ﻣﯿﺸﻮد ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﻮاﻗﻊ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن و ﺑﺎزرﺳﺎن و ﮐﺎرﻣﻨﺪان ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ از ﮐﺎﻧﺎﻧﻮاﯾﯽ؟ اﯾﺮاد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ آﻧﮫﺎ از آن ﻣﺤﻞ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻨﻔﻌﺘﯽ را ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺧﻮدﺷﺎن ﮐﻨﻨﺪ.

ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻠﺖ اﻳﻨﮑﻪ در ﺻﻨﻌﺖ ﻏﺬا ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ھﺴﺘﯿﻢ اﻓﺮاد ﻣﺘﺨﻠﻒ ﺟﺮات ﻧﺪارﻧﺪ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺣﺘﯽ ﺑﺮاﯾﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮده وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﻋﺎﯾﺪش ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. روزی ﯾﮑﯽ از ﻗﻀﺎت ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺎم ﮐﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻏﺬا از او ﺧﺎطﺮه ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪارد ﺑﺎ ﻧﯿﺖ و ﻗﻔﻞ و زﻧﺠﯿﺮ ﺑﻪ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ را ﭘﻠﻤﭗ ﮐﻨﺪ. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ در دﻓﺘﺮم ﺑﺎ ھﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. در اﺑﺘﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ در اﺗﺎﻗﻢ را ﺑﺒﻨﺪم و ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. اﻣﺎ او ﮔﻔﺖ ﭼﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ در را ﺑﺒﻨﺪی؟ ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاھﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﺪھﯽ؟ ھﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ در را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﮐﻤﯽ ﮐﻪ از ﺻﺤﺒﺖ ھﺎﯾﻢ ﮔﺬﺷﺖ، ﺧﻮدش در را ﺑﺴﺖ. ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا در را ﻣﯽ ﺑﻨﺪﯾﺪ؟ ﮔﻔﺖ آن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ در ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ اﻻن ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ. او ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺮم اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ روی ﺳﻠﻔﻮن ھﺎی ﻧﺎن ھﺎﯾﻤﺎن، ﺗﺎرﯾﺦ ﯾﮏ روز زودﺗﺮ را زده ﺑﻮدﯾﻢ، دﻓﺘﺮﻣﺎن را ﭘﻠﻤﭗ ﮐﻨﺪ. در آن ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ او در ﻣﻮرد ﮐﺎرﻣﺎن ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم و ﮔﻔﺘﻢ آنها اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ در ﻣﻮاردی ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﺷﻮد ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﻣﺬاﮐﺮه ﺣﻞ ﮐﻨﻢ و ھﺮ طﻮر ﺷﺪه طﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ را اﻗﻨﺎع ﮐﻨﻢ . اﻣﺎ رﺷﻮه ﻧﻤﯽ دھﻢ. آﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم رﺷﻮه ﺑﺪھﻢ. آن ھﻢ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﺎﭘﻮش درﺳﺖ ﮐﻨﻨﺪ و ﭼﯿﺰی ﮐﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﮔﺰارش ﻏﻠﻂ ﮐﻨﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮد ﻓﺮدی ﮔﻔﺖ ﻣﺮا راﺿﯽ ﻧﮑﻨﯽ ﺑﺮاﯾﺖ ﭘﺮوﻧﺪه ﺳﺎزی ﻣﯿﮑﻨﻢ . اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﭘﺮوﺳﻪ اﺛﺒﺎت ﺣﺮﻓﻢ ﺑﯿﺎﻓﺘﻢ، ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺑﺖ ﺟﺮم ﻧﮑﺮده ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. آن ﺷﺨﺺ ﺧﻮدش ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﺗﮫﺎﻣﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎرج از وﻗﺖ اداری ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر وﻗﺖ ﺑﮕﺬارم و از ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﮐﻤﮏ ﺑﮕﯿﺮم ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر را درﺳﺖ ﮐﻨﻢ. ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ھﻤﺎن ﯾﮏ ﺑﺎر اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدم.

ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﯽ ﺑﺎ ﺑﻨﮕﺎه داری اﻗﺘﺼﺎدی ﻓﺮق دارد. ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﯽ ﯾﮏ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻨﯽ در ﺧﻮن و ذات ﯾﮏ ﻧﻔﺮ اﺳﺖ. ﭘﯿﺎده ﺳﺎزی اﯾﺪه ھﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺣﺎﺋﺰ اھﻤﯿﺖ اﺳﺖ. اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ درس ﺑﺨﻮاﻧﯽ و اﯾﺪه ﭘﺮداز ﺑﺎﺷﯽ، ﯾﮏ ﺑﺨﺶ اﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪاﻧﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﯾﺪه ات را ﭘﯿﺎده ﮐﻨﯽ، ﻣﮫﻤﺘﺮ اﺳﺖ. در ﺑﺨﺶ اول ﺷﻤﺎ ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮی. وﻟﯽ ﺑﺨﺶ دوم ﻓﻘﻂ از ﯾﮏ ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻦ ﺑﺮﻣﯽ آﯾﺪ.

ﻣﻦ ﺑﺎور ﻧﺪارم ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮاھﺪ ﮐﺎری را اﻧﺠﺎم ﺑﺪھﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ. اﻣﺎ ﺳﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در اﯾﻦ اﺗﻔﺎق دﺧﯿﻞ ﺑﺎﺷﺪ. اول ﺑﺎور داﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد دوم ﺻﺪاﻗﺖ اﺳﺖ و ﺳﻮم ﺗﻼش.

 

ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﻪ ذاﺋﻘﻪ ﮐﺴﯽ ﺧﻮش ﻧﯿﺎﯾﺪ. اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم ﮐﻪ در ﮐﺸﻮرﻣﺎن ﺷﻐﻞ وﺟﻮد ﻧﺪارد. ھﻤﯿﻦ اﻻن ﻣﻦ ھﺮ ھﻔﺘﻪ اﺳﺘﺨﺪام دارم. ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ آن ﻣﻮاﺟﻪ اﺳﺖ، ﺑﯿﮑﺎری ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎر ﻧﮑﺮدن اﺳﺖ. ﺟﻮاﻧﺎن ﻧﻤﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺗﻮﻗﻊ آنها ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ﺳﺎل 90 ﮐﺎرآﻓﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺷﺪم ﯾﮏ ﮔﺮوه ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮداری از ﺻﺪا و ﺳﯿﻤﺎ ﺑﻪ دﻓﺘﺮم آﻣﺪ. ﯾﮑﯽ از اﻋﻀﺎی ﮔﺮوه از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺷﻤﺎ ﭘﺪرﺗﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮد؟ ﺑﻪ او ﭘﺎﺳﺦ دادم روزی ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ازدواج ﮐﻨﻢ، ﺿﻤﻦ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻠﯿﻪ ھﺰﯾﻨﻪ ازدواﺟﻢ ﺑﺮای ﭘﺪرم ھﻢ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺧﺮﯾﺪم. اﻻن ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺎرﻣﻨﺪھﺎﯾﯽ دارﯾﻢ ﮐﻪ سهام ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ را ھﻢ ﺑﻪ او داده اﯾﻢ و ﺣﻘﻮق ﺧﻮﺑﯽ ھﻢ درﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ در ﯾﮏ ﺳﺎزﻣﺎن ﻧﯿﺮوﯾﯽ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ دﻟﺴﻮز اﺳﺖ و ﺻﺎدق، وﻗﺘﯽ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺮوم،ﺑﻪ ھﺮ دری ﻣﯽ زﻧﯿﺪ ﮐﻪ او را ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ. ﻣﻦ ﻗﻮل ﻣﯽ دھﻢ در ھﻤﯿﻦ ﺑﺎزار ﺟﻮان ھﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ رﺷﺪ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﻦ و اﻣﺜﺎل ﻣﻦ دﺳﺖ آﻧﮫﺎ را ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ. اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﻧﺮدﺑﺎن را ﯾﮏ ﻗﺪم ﺑﺎﻻ ﺑﺮوﯾﺪ، ﺗﺎ ﭘﻠﻪ ھﺎ راﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ طﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﺪ در ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ھﻢ زدن در ﭘﻠﻪ آﺧﺮ ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ.

ﻣﻌﯿﺸﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻌﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻌﯿﺸﺖ، ﺷﻠﻮار ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﻓﻼن ﻋﻄﺮ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ھﺰار ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﻗﺪﯾﻢ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯿﻢ وﻟﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﮐﻨﯿﻢ.

ﻣﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ 5 ﺷﺮﯾﮏ ھﺴﺘﯿﻢ. در اﺑﺘﺪا ﻣﻦ و ﭘﺴﺮﻋﻤﻮﯾﻢ ﮐﺎر را ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ. اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از آن ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ را ﺑﻪ ﺳﮫﺎﻣﺪاران اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯿﻢ. ﯾﮑﯽ از سهامداراﻧﻤﺎن رﻓﯿﻖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺧﻮدم اﺳﺖ ﮐﻪ از10 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ ھﻢ ھﻤﺒﺎزی ﺑﻮدﯾﻢ. دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ اﻓﺮادی ﺑﻮدﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺎر ﻣﺒﮑﺮدﻧﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺨﺸﯽ از ﺳﮫﺎم ﺷﺮﮐﺖ را ﺑﻪ آنها دادم. ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب و ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ھﻤﮑﺎری ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﯾﮏ و ھﻤﮑﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﻧﮕﺮان وﻗﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﺰﯾﺰان ﺑﺨﻮاھﻨﺪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﮐﻪ در آن ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺗﺮک ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ آنها اﯾﻦ اﻋﺘﻤﺎد را ﺑﺪھﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻮﻟﺸﺎن دارم و آنها و ﮐﺎرﺷﺎن را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ. اﮔﺮ آنها ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮدم ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ بهتر ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. سهام دادن ﺑﻪ آنها اﻧﮕﯿﺰه ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻣﯽ دھﺪ.

ﺑﮫﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺮای ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال ﺷﻤﺎ، ﻣﺜﺎﻟﯽ ﺑﺰﻧﻢ. ﭘﺴﺮ ﻣﻦ در ﮐﻮدﮐﯽ در ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﮐﺎرﮔﺎه زده ﺑﻮد و ﭘﻨﭽﺮی دوﭼﺮﺧﻪ ھﺎی ﺑﭽﻪ ھﺎی ﻣﺤﻞ را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﻓﺮه ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺖ. اﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ آن زﻣﺎن در رﻓﺎه ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ھﺎﯾﻢ در رﻓﺎه ﺑﺰرگ ﻧﺸﺪه اﻧﺪ. اﻣﺎ ﺗﻼﺷﺸﺎن ﺑﺮای ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﻮدن و ارﺗﻘﺎی ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر ﺷﺨﺼﯽ ﺷﺎن ﮐﻢ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. آنها از اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ ﮐﻪ در اﺧﺘﯿﺎرﺷﺎن ﺑﻮده ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻨﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده اﻧﺪ. آن زﻣﺎن ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، در ﻣﺤﻠﻪ ای زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻋﻘﺒﻪ ﻣﺎن از ھﻤﻪ ھﻢ ﻣﺤﻠﯽ ھﺎﻣﺎن ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮ ﺑﻮد. آنها ھﻤﮕﯽ ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺑﻌﻀﺎ" ﭼﻨﺪان ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ . اﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ھﺎی رﻓﺘﺎری در دﺳﺘﻮر ﮐﺎر ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. درﺳﺖ ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪﻣﺎن ﺑﻪ زور ﺗﺤﻤﯿﻞ ﻧﻤﯿﮑﺮدم. ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را در رﻓﺘﺎر ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ھﺎﯾﻤﺎن آﻣﻮزش دادﯾﻢ. آنها ھﻢ ھﯿﭽﮕﺎه ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮدﻧﺪ.