هم‌اکنون شانزدهمین دوره رقابت‌های جام ملت‌های آسیا 2015 در استرالیا در حال برگزاری است و در این میان تیم‌های فوتبال شرکت‌کننده نمایندگان 16 کشور آسیایی در یکی از پیکارهای ورزشی - اجتماعی مهم در آسیا هستند. در این میان کشاورزان و تولیدکنندگان غذا نیز به‌عنوان بخشی از جامعه تیم‌های شرکت‌کننده، بالطبع حامی تیم‌های ملی خود در این تورنمنت مهم هستند.
به بهانه این رقابت‌ها نگاهی داشته است به کشاورزی این کشورها و آنچه که از سال‌های دور باعث تحول در زندگی انسان‌های ساکن این کشورها شده است. اگرچه برخی کشورهای این جمع، بیشتر متکی به نفت هستند و با کشاورزی میانه خوشی ندارند یا نعمت اقلیم مناسب شامل حال آن ها نبوده است. با این وجود در این گزارش به همان فعالیت‌های بخش کشاورزی محدود آن ها نیز اشاراتی شده است.
شانزدهمین دوره جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۵ در استرالیا از تاریخ ۱۹ دی تا ۱۱ بهمن‌ماه (مصادف با تابستان نیم‌کره جنوبی) در پنج شهر سیدنی، ملبورن، کانبرا، بریزبن و نیوکاسل برگزار می شود که ملی پوشان ایران در نخستین دیدار این تورنمنت تیم ملی بحرین را با نتیجه 2 بر صفر شکست دادند.
استرالیا:
استرالیا از لحاظ زراعت و کشاورزی جزو پنج کشور اول جهان محسوب می‌شود. البته بومیان اولیه استرالیا کشاورز نبودند، بلکه شکارچیانی بودند که از طریق شکار حیوانات به زندگی خود ادامه می‌دادند. استرالیا با فضاهای گسترده، تخصص فنی و اقلیم متنوع، محصولات کشاورزی، شیلاتی و جنگلی گسترده‌ای را تولید می‌کند و آنها در سطح بین‌المللی به‌عنوان محصولات عاری از آفت و بیماری‌های کشاورزی شناخته‌شده‌اند. محصولات عمده صادراتی این بخش شامل گندم، جو، نیشکر، میوه، دام و طیور و همچنین به نحو فزاینده‌ای مواد و محصولات غذایی فرآوری شده و آماده است.
کره‌جنوبی:
کشاورزی کره جنوبی دارای مشکلات ذاتی زیادی است. کره جنوبی یک کشور کوهستانی است که فقط 22 درصد از اراضی آن قابلیت کشاورزی دارد. برنج محصول عمده کره جنوبی بوده و محصول خوبی می‌دهد. علاوه بر برنج، سایر محصولات کشاورزی این کشور عبارتند از گندم، دانه سویا، سیب‌زمینی، ذرت و دانه‌های روغنی. از آنجا که ماهی یکی از غذاهای مهم مردم این کشور است؛ ماهیگیری نیز جایگاه خاصی در اقتصاد این کشور دارد.
عمان:
شرایط نامساعد اوضاع طبیعى در قسمت اعظم عمان وجود دارد و به‌غیر از منطقه جبل‌الخضر و حاشیه ساحلى باطنه، بقیه خاک عمان را صحرایى گرم و بى‌‌آب و یا ارتفاعات غیرقابل کشاورزی تشکیل مى‌دهند. در حالی نیمى از جمعیت عمان در بخش کشاورزى اشتغال دارند که کشاورزى تنها قسمت ناچیزى از تولید ناخالص داخلى را تشکیل مى‌دهد! بعد از پیدایش نفت، کشاورزى اهمیت خود را از دست داد، محصولات اصلى عمان که در این کشور کشت می‌شوند، عبارتند از خرما، گوجه‌فرنگی، لیموترش و چوب خیزران. همچنین مانگو، لیموشیرین، موز، پایایا، نارگیل، خیار، پیاز و فلفل. البته کندور که قبلاً به‌عنوان اقلام مهم صادراتى عمان محسوب مى‌گشت، تولید آن دوباره احیا شده است. البته در نواحى ساحلى فعالیت عمده اهالى صید ماهى است.
کویت:
فقدان آب‌های سطحی مناسب برای کشت، نامساعد بودن و هوای گرم و بیابانی کویت را از لحاظ کشاورزی سرزمین بسیار فقیری ساخته است. زمین‌های قابل کشت کویت تنها مساحتی حدود 1.1 درصد از خاک این کشور یعنی کمتر از 200 کیلومترمربع و مراتع آن نیز فصلی است. به همین دلیل بخش کشاورزی و دامداری در کویت کم اهمیت و ناچیز است. کشاورزی در واقع اساس و پایه معیشتی مردم کویت نیست و ساختار اقتصادی این کشور به آن وابستگی ندارد. کویت کشاورزی چندان مطرحی ندارد و فعالیت‌های شیلاتی آن نیز محدود به صید ماهی و میگو می‌شود.
گروه دوم
ازبکستان:
قسمت بزرگی از اقتصاد ازبکستان را زراعت و محصولات زراعتی تشکیل می‌دهد. پنبه قدیمی‌ترین صنعت کشاورزی در ازبکستان محسوب می‌شود. بعد از پنبه ابریشم نیز ازجمله تولیدات با ارزش کشور ازبکستان است. سالانه در ازبکستان بیش از 12 میلیون تن میوه و تره‌بار تولید می‌شود. اقلام عمده محصولات صادراتی کشاورزی ازبکستان شامل انگور، خربزه، گوجه فرنگی، خرمالو، انار، انواع سبزیجات، زردآلو، لوبیا، هلو، گیلاس، خیار، کشمش، گردو و زردآلو است. کشاورزی در این منطقه متکی به آبیاری مصنوعی است.
عربستان:
بدون تردید، معضل اساسی بخش کشاورزی عربستان، کمبود شدید آب است. بر این اساس، این کشور با بهره‌گیری از فناوری برتر جهان و با مشارکت صاحبان سرمایه، برنامه توسعه شبکه‌های آبیاری را برای بهبود شرایط زراعی و ارتقای اهداف تولیدی در دستور کار دارد و در این راستا طی سال‌های اخیر گام‌های بسیار مؤثری برداشته شده است. بیش‌ترین محصولات کشاورزی این کشور بیابان‌خیز عبارتند از گندم، جو، گوجه فرنگی، هندوانه، خرما، لیمو، تخم‌مرغ و شیر. همچنین در منطقه خاورمیانه، ایران و عربستان بزرگ‌ترین تولیدکنندگان میگو و لارو میگو به‌شمار می‌روند.
چین:
چین کشوری است که اکثر مطلق جمعیت آن کشاورز هستند و کشاورزی در اقتصاد چین جایگاه بسیار مهمی دارد. محصولات غلات چین عمدتاً شامل برنج، گندم، ذرت، لوبیای سویا و... و محصولات اقتصادی شامل پنبه، بادام زمینی، نیشکر، چغندر و... است. اکنون میزان تولید غلات، پنبه، تخم کلم، برگ تنباکو، گوشت، تخم‌مرغ، محصولات آبزی و سبزی چین در مقام اول جهان قرار دارد.
کره شمالی:
کشاورزی حدود 25 درصد از تولید ناخالص داخلی کره شمالی را شامل می‌شود. کره شمالی حدود 21 میلیون نفر نیروی کار دارد که حداقل 40 درصد از آنها در بخش کشاورزی شاغلند. تولیدات بخش کشاورزی کره شمالی عمدتاً شامل برنج، ذرت، ارزن، نخود و لوبیا می‌شود و این کشور در بخش دامپروری و شیلات نیز فعالیت‌های گسترده‌ای دارد.
گروه سوم
ایران:
ایران نخستین کشور دنیاست که در آن کشاورزی و زراعت آغاز شده است. ایران در زمینه کشاورزی و باغداری و درباره برخی تولیدات دارای رتبه‌های بالای جهانی است. ایران رتبه اول در تولید زعفران، پسته، خاویار، زرشک، میوه توتی انار؛ رتبه دوم در تولید زردآلو، خرما؛ رتبه سوم در تولید هندوانه، گیلاس، طالبی، سیب، خیار؛ رتبه چهارم در تولید گوسفند، میوه‌جات، به، پشم، بادام، گردو؛ رتبه پنجم در تولید سبزیجات، رازیانه، نخود؛ رتبه ششم در تولید آجیل، شیر گاو، گوجه‌فرنگی؛ رتبه هفتم در تولید انگور، پیاز، آلبالو، کیوی، شیر گوسفند؛ رتبه هشتم در تولید ادویه‌جات، هلو، نارنگی، لیمو (زرد و سبز)، پرتقال، شیر بز، کدو، کدو تنبل؛ رتبه نهم در تولید عدس و رتبه دهم در تولید خرمالو، چای، عسل را دارا است.
امارات متحده عربی:
حدود سه درصد از تولید ناخالص داخلی امارات متحده عربی مربوط به تولیدات بخش کشاورزی است. تولیدات کشاورزی امارات متحده عربی محدود به خرما، برخی از میوه‌های جالیزی و تره‌بار است و این کشور به شدت به محصولات کشاورزی و مواد غذایی وارداتی نیاز دارد.
قطر:
قطر شبه جزیره‌ای لم‌یزرع است که سرزمین‌های آن به‌دلیل شوری و ریگ‌زاری بودن برای کشاورزی مناسب نبوده و به‌جز مناطق کوچک ساحلی به نام "سبخه" و نیز مناطق محدودی در مرکز کشور به سمت شمال کشاورزی صورت نمی‌گیرد. به همین دلیل در گذشته به‌طور سنتی اقتصاد این کشور بر پایه پرورش حیوانات، ماهیگیری و صید مروارید قرار داشت. اقتصاد قطر به‌عنوان ثروتمندترین کشور جهان که میزبان جام جهانی فوتبال در سال 2022 نیز شده است، یک اقتصاد کاملاً وابسته به نفت محسوب می‌شود.
بحرین:
کمتر از سه درصد از سرزمین بحرین قابل زراعت است و سهم بخش کشاورزی در تولید ناخالص داخلی آن بسیار اندک است. بیشتر نیازهای غذایی این کشور از طریق واردات تأمین می‌شود و محصولات کشاورزی بخش بسیار کمی از نیازهای داخلی چون تولید سبزیجات و لبنیات را پوشش می‌دهد. گوجه‌فرنگی، خرما، موز، مرکبات، انبه، انار، یونجه، به میزان بسیار کمی تولید می‌شود. اخیراً از سوی دولت ایجاد طرح‌های گاوداری و مرغداری مورد تشویق قرار گرفته است. در کل می‌توان گفت بحرین استعداد کشت محصولات کشاورزی را ندارد.
گروه چهارم
ژاپن:
تولید محصولات برای ژاپن حیاتی است،اگر چه اراضی قابل کشت در ژاپن محدود است، اما بالاترین درجه مکانیزاسیون کشاورزی در آسیا را دارد. کشاورزی در همه مناطق ژاپن دایر است و حدود 39 درصد اراضی قابل کشت،به کشت برنج اختصاص دارد. با این حال ژاپن دومین کشور وارد کننده محصولات کشاورزی (بعد از آمریکا) در دنیاست. آب‌های ساحلی ژاپن سرشار از منابع شیلات بوده و ماهیگیری از گذشته در این کشور رونق بسیار داشته است.
اردن:
مهم‌ترین محصولات دیمی اردن، گندم است که مقدار بازدهی آن هر سال بستگی به مقدار باران دارد. در زمین‌های مرتفع اردن گندم عمده‌ترین محصول است که در شرایط مساعد، نیمی از نیاز کشور را فراهم می‌سازد. در ارتفاعات اردن، پس از گندم و جو، انواع حبوبات و میوه‌ها به‌ویژه انگور و زیتون به مقادیر بسیار به دست می‌آید. مهم‌ترین محصول درختی این بخش از اردن زیتون است که به‌تنهایی 30 هزار تن از این محصول را شامل می‌شود. لزوم تأمین غذای مورد نیاز مردم و گسترش بی‌رویه واردات محصولات کشاورزی، رویکرد مبتنی بر اهمیت افزایش تولید در محصولات اساسی ازجمله غله را تبیین کرده است.
عراق:
اقتصاد عراق وابستگی شدیدی به نفت دارد و به عبارتی بر پایه اقتصاد نفت است. تولیدات کشاورزی عراق عمدتاً عبارتند از گندم، جو، ذرت، برنج، جو، پنبه و علوفه، اما متأسفانه در حال حاضر هزاران نفر از کشاورزان عراقی به‌دلیل ناامنی و گسترش خشونت‌ها مزارع خود را ترک کرده‌اند و یا همه محصولات و زمین‌های آنها به دست نیروهای تروریستی داعش نابود شده است.
فلسطین:
مرکبات، توت فرنگی و گل مهم‌ترین کالاهای صادراتی منطقه غزه است. مهم‌ترین محصولات کشاورزی نوار غزه عبارتند از زیتون، مرکبات، سبزیجات، گوشت و لبنیات. زندگی بسیاری از فلسطینی‌ها وابسته به مزارع زیتون است و بسیاری از مردم این کشور درآمد خانوارهای خود را از طریق کشت و برداشت محصول زیتون و استحصال روغن از این محصول استراتژیک به‌دست می‌آورند. 45 درصد از زمین‌های کشاورزی فلسطینی‌ها به 12 میلیون اصله درخت زیتون اختصاص دارد که البته در چند مورد تهاجم شدید میان سربازان رژیم صهیونیستی خساراتی نیز به آنها وارد شده است.
افسانه زعیم زاده
منبع:ایانا
به بهانه این رقابت‌ها نگاهی داشته است به کشاورزی این کشورها و آنچه که از سال‌های دور باعث تحول در زندگی انسان‌های ساکن این کشورها شده است. اگرچه برخی کشورهای این جمع، بیشتر متکی به نفت هستند و با کشاورزی میانه خوشی ندارند یا نعمت اقلیم مناسب شامل حال آن ها نبوده است. با این وجود در این گزارش به همان فعالیت‌های بخش کشاورزی محدود آن ها نیز اشاراتی شده است.
شانزدهمین دوره جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۵ در استرالیا از تاریخ ۱۹ دی تا ۱۱ بهمن‌ماه (مصادف با تابستان نیم‌کره جنوبی) در پنج شهر سیدنی، ملبورن، کانبرا، بریزبن و نیوکاسل برگزار می شود که ملی پوشان ایران در نخستین دیدار این تورنمنت تیم ملی بحرین را با نتیجه 2 بر صفر شکست دادند.
استرالیا:
استرالیا از لحاظ زراعت و کشاورزی جزو پنج کشور اول جهان محسوب می‌شود. البته بومیان اولیه استرالیا کشاورز نبودند، بلکه شکارچیانی بودند که از طریق شکار حیوانات به زندگی خود ادامه می‌دادند. استرالیا با فضاهای گسترده، تخصص فنی و اقلیم متنوع، محصولات کشاورزی، شیلاتی و جنگلی گسترده‌ای را تولید می‌کند و آنها در سطح بین‌المللی به‌عنوان محصولات عاری از آفت و بیماری‌های کشاورزی شناخته‌شده‌اند. محصولات عمده صادراتی این بخش شامل گندم، جو، نیشکر، میوه، دام و طیور و همچنین به نحو فزاینده‌ای مواد و محصولات غذایی فرآوری شده و آماده است.
کره‌جنوبی:
کشاورزی کره جنوبی دارای مشکلات ذاتی زیادی است. کره جنوبی یک کشور کوهستانی است که فقط 22 درصد از اراضی آن قابلیت کشاورزی دارد. برنج محصول عمده کره جنوبی بوده و محصول خوبی می‌دهد. علاوه بر برنج، سایر محصولات کشاورزی این کشور عبارتند از گندم، دانه سویا، سیب‌زمینی، ذرت و دانه‌های روغنی. از آنجا که ماهی یکی از غذاهای مهم مردم این کشور است؛ ماهیگیری نیز جایگاه خاصی در اقتصاد این کشور دارد.
عمان:
شرایط نامساعد اوضاع طبیعى در قسمت اعظم عمان وجود دارد و به‌غیر از منطقه جبل‌الخضر و حاشیه ساحلى باطنه، بقیه خاک عمان را صحرایى گرم و بى‌‌آب و یا ارتفاعات غیرقابل کشاورزی تشکیل مى‌دهند. در حالی نیمى از جمعیت عمان در بخش کشاورزى اشتغال دارند که کشاورزى تنها قسمت ناچیزى از تولید ناخالص داخلى را تشکیل مى‌دهد! بعد از پیدایش نفت، کشاورزى اهمیت خود را از دست داد، محصولات اصلى عمان که در این کشور کشت می‌شوند، عبارتند از خرما، گوجه‌فرنگی، لیموترش و چوب خیزران. همچنین مانگو، لیموشیرین، موز، پایایا، نارگیل، خیار، پیاز و فلفل. البته کندور که قبلاً به‌عنوان اقلام مهم صادراتى عمان محسوب مى‌گشت، تولید آن دوباره احیا شده است. البته در نواحى ساحلى فعالیت عمده اهالى صید ماهى است.
کویت:
فقدان آب‌های سطحی مناسب برای کشت، نامساعد بودن و هوای گرم و بیابانی کویت را از لحاظ کشاورزی سرزمین بسیار فقیری ساخته است. زمین‌های قابل کشت کویت تنها مساحتی حدود 1.1 درصد از خاک این کشور یعنی کمتر از 200 کیلومترمربع و مراتع آن نیز فصلی است. به همین دلیل بخش کشاورزی و دامداری در کویت کم اهمیت و ناچیز است. کشاورزی در واقع اساس و پایه معیشتی مردم کویت نیست و ساختار اقتصادی این کشور به آن وابستگی ندارد. کویت کشاورزی چندان مطرحی ندارد و فعالیت‌های شیلاتی آن نیز محدود به صید ماهی و میگو می‌شود.
گروه دوم
ازبکستان:
قسمت بزرگی از اقتصاد ازبکستان را زراعت و محصولات زراعتی تشکیل می‌دهد. پنبه قدیمی‌ترین صنعت کشاورزی در ازبکستان محسوب می‌شود. بعد از پنبه ابریشم نیز ازجمله تولیدات با ارزش کشور ازبکستان است. سالانه در ازبکستان بیش از 12 میلیون تن میوه و تره‌بار تولید می‌شود. اقلام عمده محصولات صادراتی کشاورزی ازبکستان شامل انگور، خربزه، گوجه فرنگی، خرمالو، انار، انواع سبزیجات، زردآلو، لوبیا، هلو، گیلاس، خیار، کشمش، گردو و زردآلو است. کشاورزی در این منطقه متکی به آبیاری مصنوعی است.
عربستان:
بدون تردید، معضل اساسی بخش کشاورزی عربستان، کمبود شدید آب است. بر این اساس، این کشور با بهره‌گیری از فناوری برتر جهان و با مشارکت صاحبان سرمایه، برنامه توسعه شبکه‌های آبیاری را برای بهبود شرایط زراعی و ارتقای اهداف تولیدی در دستور کار دارد و در این راستا طی سال‌های اخیر گام‌های بسیار مؤثری برداشته شده است. بیش‌ترین محصولات کشاورزی این کشور بیابان‌خیز عبارتند از گندم، جو، گوجه فرنگی، هندوانه، خرما، لیمو، تخم‌مرغ و شیر. همچنین در منطقه خاورمیانه، ایران و عربستان بزرگ‌ترین تولیدکنندگان میگو و لارو میگو به‌شمار می‌روند.
چین:
چین کشوری است که اکثر مطلق جمعیت آن کشاورز هستند و کشاورزی در اقتصاد چین جایگاه بسیار مهمی دارد. محصولات غلات چین عمدتاً شامل برنج، گندم، ذرت، لوبیای سویا و... و محصولات اقتصادی شامل پنبه، بادام زمینی، نیشکر، چغندر و... است. اکنون میزان تولید غلات، پنبه، تخم کلم، برگ تنباکو، گوشت، تخم‌مرغ، محصولات آبزی و سبزی چین در مقام اول جهان قرار دارد.
کره شمالی:
کشاورزی حدود 25 درصد از تولید ناخالص داخلی کره شمالی را شامل می‌شود. کره شمالی حدود 21 میلیون نفر نیروی کار دارد که حداقل 40 درصد از آنها در بخش کشاورزی شاغلند. تولیدات بخش کشاورزی کره شمالی عمدتاً شامل برنج، ذرت، ارزن، نخود و لوبیا می‌شود و این کشور در بخش دامپروری و شیلات نیز فعالیت‌های گسترده‌ای دارد.
گروه سوم
ایران:
ایران نخستین کشور دنیاست که در آن کشاورزی و زراعت آغاز شده است. ایران در زمینه کشاورزی و باغداری و درباره برخی تولیدات دارای رتبه‌های بالای جهانی است. ایران رتبه اول در تولید زعفران، پسته، خاویار، زرشک، میوه توتی انار؛ رتبه دوم در تولید زردآلو، خرما؛ رتبه سوم در تولید هندوانه، گیلاس، طالبی، سیب، خیار؛ رتبه چهارم در تولید گوسفند، میوه‌جات، به، پشم، بادام، گردو؛ رتبه پنجم در تولید سبزیجات، رازیانه، نخود؛ رتبه ششم در تولید آجیل، شیر گاو، گوجه‌فرنگی؛ رتبه هفتم در تولید انگور، پیاز، آلبالو، کیوی، شیر گوسفند؛ رتبه هشتم در تولید ادویه‌جات، هلو، نارنگی، لیمو (زرد و سبز)، پرتقال، شیر بز، کدو، کدو تنبل؛ رتبه نهم در تولید عدس و رتبه دهم در تولید خرمالو، چای، عسل را دارا است.
امارات متحده عربی:
حدود سه درصد از تولید ناخالص داخلی امارات متحده عربی مربوط به تولیدات بخش کشاورزی است. تولیدات کشاورزی امارات متحده عربی محدود به خرما، برخی از میوه‌های جالیزی و تره‌بار است و این کشور به شدت به محصولات کشاورزی و مواد غذایی وارداتی نیاز دارد.
قطر:
قطر شبه جزیره‌ای لم‌یزرع است که سرزمین‌های آن به‌دلیل شوری و ریگ‌زاری بودن برای کشاورزی مناسب نبوده و به‌جز مناطق کوچک ساحلی به نام "سبخه" و نیز مناطق محدودی در مرکز کشور به سمت شمال کشاورزی صورت نمی‌گیرد. به همین دلیل در گذشته به‌طور سنتی اقتصاد این کشور بر پایه پرورش حیوانات، ماهیگیری و صید مروارید قرار داشت. اقتصاد قطر به‌عنوان ثروتمندترین کشور جهان که میزبان جام جهانی فوتبال در سال 2022 نیز شده است، یک اقتصاد کاملاً وابسته به نفت محسوب می‌شود.
بحرین:
کمتر از سه درصد از سرزمین بحرین قابل زراعت است و سهم بخش کشاورزی در تولید ناخالص داخلی آن بسیار اندک است. بیشتر نیازهای غذایی این کشور از طریق واردات تأمین می‌شود و محصولات کشاورزی بخش بسیار کمی از نیازهای داخلی چون تولید سبزیجات و لبنیات را پوشش می‌دهد. گوجه‌فرنگی، خرما، موز، مرکبات، انبه، انار، یونجه، به میزان بسیار کمی تولید می‌شود. اخیراً از سوی دولت ایجاد طرح‌های گاوداری و مرغداری مورد تشویق قرار گرفته است. در کل می‌توان گفت بحرین استعداد کشت محصولات کشاورزی را ندارد.
گروه چهارم
ژاپن:
تولید محصولات برای ژاپن حیاتی است،اگر چه اراضی قابل کشت در ژاپن محدود است، اما بالاترین درجه مکانیزاسیون کشاورزی در آسیا را دارد. کشاورزی در همه مناطق ژاپن دایر است و حدود 39 درصد اراضی قابل کشت،به کشت برنج اختصاص دارد. با این حال ژاپن دومین کشور وارد کننده محصولات کشاورزی (بعد از آمریکا) در دنیاست. آب‌های ساحلی ژاپن سرشار از منابع شیلات بوده و ماهیگیری از گذشته در این کشور رونق بسیار داشته است.
اردن:
مهم‌ترین محصولات دیمی اردن، گندم است که مقدار بازدهی آن هر سال بستگی به مقدار باران دارد. در زمین‌های مرتفع اردن گندم عمده‌ترین محصول است که در شرایط مساعد، نیمی از نیاز کشور را فراهم می‌سازد. در ارتفاعات اردن، پس از گندم و جو، انواع حبوبات و میوه‌ها به‌ویژه انگور و زیتون به مقادیر بسیار به دست می‌آید. مهم‌ترین محصول درختی این بخش از اردن زیتون است که به‌تنهایی 30 هزار تن از این محصول را شامل می‌شود. لزوم تأمین غذای مورد نیاز مردم و گسترش بی‌رویه واردات محصولات کشاورزی، رویکرد مبتنی بر اهمیت افزایش تولید در محصولات اساسی ازجمله غله را تبیین کرده است.
عراق:
اقتصاد عراق وابستگی شدیدی به نفت دارد و به عبارتی بر پایه اقتصاد نفت است. تولیدات کشاورزی عراق عمدتاً عبارتند از گندم، جو، ذرت، برنج، جو، پنبه و علوفه، اما متأسفانه در حال حاضر هزاران نفر از کشاورزان عراقی به‌دلیل ناامنی و گسترش خشونت‌ها مزارع خود را ترک کرده‌اند و یا همه محصولات و زمین‌های آنها به دست نیروهای تروریستی داعش نابود شده است.
فلسطین:
مرکبات، توت فرنگی و گل مهم‌ترین کالاهای صادراتی منطقه غزه است. مهم‌ترین محصولات کشاورزی نوار غزه عبارتند از زیتون، مرکبات، سبزیجات، گوشت و لبنیات. زندگی بسیاری از فلسطینی‌ها وابسته به مزارع زیتون است و بسیاری از مردم این کشور درآمد خانوارهای خود را از طریق کشت و برداشت محصول زیتون و استحصال روغن از این محصول استراتژیک به‌دست می‌آورند. 45 درصد از زمین‌های کشاورزی فلسطینی‌ها به 12 میلیون اصله درخت زیتون اختصاص دارد که البته در چند مورد تهاجم شدید میان سربازان رژیم صهیونیستی خساراتی نیز به آنها وارد شده است.
افسانه زعیم زاده
منبع:ایانا
نظر شما