علیرضا کیهان پور - مولف کتاب اطلاع رسانی صنعت دریایی ایران

کشور ما باید حداقل یک استراحت میان مدت به منابع آب و خاک ارزشمند خود بدهد و یکی از روش های این آیش آبی و خاکی اقتدار دیپلماسی کشاورزی فرا سرزمینی است که وزارتخانه های امور خارجه، جهاد کشاورزی، اقتصاد و امور دارایی، صندوق ذخیره ارزی، بانک مرکزی و... باید در قرارگاه و خط مقدم خاکریز تامین امنیت غذایی اصطلاحاً به خط شوند که همسو و همگام در راه اعتلای کشور و به ویژه امنیت تغذیه ای جامعه شبانه روز از هرگونه تلاشی دریغ ننمایند که به طور نسبی به دستاوردهایی دست یافته اند.
بیش از ۷۴ ماه از ابلاغ آیین نامه و شیوه نامه های کشاورزی فراسرزمینی در کشور می گذرد و در این مدت ایران توسط بخش غیر دولتی "فقط موفق به کشت ۵ هزار هکتار کشاورزی تک محصول در کشور غنا" شده است و ظاهراً برخی کشورهای جنوب شرق آسیا، اورآسیا، هندوستان، سریلانکا و تا حدودی نپال به بخش خصوصی شاغل در کشاورزی ایران برای این راهبرد یعنی کشت محصولات "مزیتی و آب بر" در کشور خود لبخند ملیح همکاری را با قول تامین این پروژه ها تا چند میلیون هکتار زمین با پیش شرط تامین منابع آبی (آب مجازی) به رخ و رخسار سرمایه گذاران ایرانی نشانده اند تا خدا چه خواهد؟
سالیانه حدود ۲۷ میلیارد دلار واردات و صادرات محصولات کشاورزی و غذایی در کشور ثبت شده است که متاسفانه بیش از ۲۰ میلیارد دلار آن صرف واردات محصولات کشاورزی می شود که اگر عملیات کشاورزی فراسرزمینی با متوسط سود ۳۵ درصدی برای سرمایه گذاران ایرانی در کشورهای هدف انجام شود با قیمت های امروز جهانی سود ۷ میلیارد دلاری در طول یک سال عاید سرمایه گذاران شده و حتی اگر ۵۰ درصد این سود صرف هزینه کرد جاری به منظور عملیات اجرایی و حمایت از کشور های هدف مدّ نظر قرار گیرد، طبق دیدگاه کارشناسان مرتبط "موجب کاهش ۱۷ درصدی ارزبری تامین محصولات کشاورزی آب بر" برای کشور خواهد شد.
البته کشت گندم، جو، برنج، دانه های روغنی، نهاده های دامی می تواند توسط بخش دولتی و یا مشترکاً با مشارکت بخش خصوصی در راستای نظارت و اعمال حاکمیتی نیز انجام شود که موجب تضمین امنیت سرمایه گذاری ها و اشتیاق به آوردن ارز به داخل کشور می تواند بشود.
نگارنده بر این اعتقاد است که کشت تک محصولی فرا سرزمینی چندان ایده آل نیست و با توجه به اینکه کشاورزی فراسرزمینی یک چرخه مکمل و ساختار عدم مزاحمت کاری برای کشاورزی و کشاورز شریف داخلی است مقرون به صرفه تر بوده و موجب یک چرخه پایدار در این زنجیره از صفر تا صد و به عبارتی یک پکیج چند منظوره کشت متمم و مکمل خواهد بود.
به یاد داشته باشیم با مدیریت بهینه و حمایت همه نهاد های همسو و همگرای اشاره شده در سطور نخست یادداشت فوق، این راهبرد و مولود ۷۴ ماهه در دهه اخیر(بدون احتساب سوابق حدود هفتاد سال پیش) نگرانی و دلواپسی برای فعالان و بهره برداران زیر بخش های زراعت، باغبانی، دام، طیور و آبزیان کشور را به دنبال نخواهد داشت و "همه با هم برای اعتلای نام ایران در عرصه جهانی ‌و همسویی و همگرایی برای تامین و تحکیم امنیت غذایی" تلاش مضاعف نموده و باید با توجه به تنگناها و محدویت های اقلیمی به منابع آب و خاک ارزشمند و طلایی کشورمان با توسعه کشاورزی فرا سرزمینی، استراحت میان مدت اولیه داده(آیش) و با اعمال دیپلماسی قوی تامین و تهیه غذای مورد نیاز جامعه با نگاهی به صادرات نیز در صدد ارزآوری برای کشور عزیزمان ایران و بالطبع "خروج ارز برای واردات محصولات کشاورزی" نیز باشیم. فراموش نکنیم امید آن که
"کشاورزی فراسرزمینی پرچمدار ارتقای تاب آوری کشور" در راستای نوسانات و ناپایداری قیمت و بازارهای جهانی غذا بیشتر از گذشته را به ویژه با حمایت های اعتباری و منابع مالی بانک ها به ارمغان آورد.