در شرایطی که آمار و ارقام حکایت از آن دارد که اوضاع آبی کل منطقه خاورمیانه به هم ریخته و روند کاهش بارندگی های سالانه، بحران آب را در این منطقه حاکم کرده است، اما اوضاع در کشورمان به مراتب وخیم تر است. فکر می کنید چرا؟
یکی دو سالی است که تحقق پیش بینی ناسا در باره برهم خوردن اقلیم ها و حاکم شدن شرایط خشکسالی در برخی مناطق از جمله خاورمیانه، بسیاری مان را متعجب کرده و حتی موجب شده که برخی مان بدبینانه به ماجرا نگریسته و به دنبال دسیسه باشیم چراکه بعد از چند سال ترآبی، به خشکسالی شدیدی رسیده‌ایم که ترسناک است.
بله! ترسناک؛ حالا دیگر می‌شود این عنوان را برایش انتخاب کرد. برای خطری که تا چندی پیش باورش نمی‌کردیم اما تابستان گذشته و تابستان پیشتر، نشانمان دادند حقیقی است و بارندگی های نامنظم و کاهش میزان نزولات جوی در فصول بارش هم ترسناک بودن آن را برایمان باور پذیر کردند.
این در حالی است که در این مدت، به رغم تجربه چنین شرایطی در کشورهای دیگر خاورمیانه، به نظر می‌رسد کشورهای همسایه مان شرایط بحرانی را تجربه نمی‌کنند چون نه نگران اوضاع اقلیم شان بعد از محقق شدن پیش بینی ناسا هستند و نه انگار آینده برایشان ترسناک جلوه کرده است. اینجاست که باید بپرسیم چرا اوضاع برای ما اینقدر متفاوت است؟ آیا ما ترسو هستیم یا شرایط برایمان متفاوت است؟
برای پاسخ دادن به این سوال بهتر است به مولفه های ممیز ایران و دیگر کشورها بپردازیم و سپس تفاوت رویکرد دیگر کشورها در مقابل کم آبی و خشکسالی و کشورمان را مرور کنیم. بررسی ای که برای شروع آن هیچ چیز بهتر از اشاره به بحث جمعیت نیست.
کافی است بدانیم که صحبت درباره ایران، گفت و گو درباره ملی با جمعیت بیش از 75 میلیون نفر است که طبیعتا برآوردن حوایج شان خیلی سخت تر از تامین آب در کشورهایی با جمعیت های اندک است. با این ملاحظه نه تنها کشورهای کوچک و کم جمعیت جنوب خلیج فارس قابل قیاس به نظر نمی‌رسند، بلکه امثال عربستان و عراق هم دارای مزیت به حساب می‌آیند. مزیتی که البته در دنیای تامین نیازندی مردم صادق است وگرنه در موارد دیگر ممکن است عیب جلوه کند.
اما اشاره به بحث جمعیت بدون پرداختن به مقوله پراکنش این جمعیت کاری عبث است. از این زاویه نیز ایران کشوری متفاوت به حساب می‌آید. تفاوتی عجیب که حتی قابل فرمول سازی هم نیست چراکه حدود 15 میلیون از جمعیت کشورمان در محدوده کوچک تهران و البرز گرد آمده اند، شهرهای بزرگ و پرجمعیت در مناطقی واقع شده اند که در تامین آب بسیاری شان دچار مشکل هستیم و در نهایت شاهد پراکندگی کسترده ای از جمعیت در کشورمان هستیم.
این در حالی است که از این نظر، عربستانی ها با چند شهر قرار گرفته روی نوار ساحلی کشوران با دریای سرخ، مصری ها با پراکنش جمعیت در ساحل نیل و عراقی ها با تمرکز جمعیت در اطراف دو رود و... الگوی پراکنش متفاوتی با کشورمان را نشان می‌دهند و به تبع آن شرایط متفاوتی در خشسالی پیش رو دارند.
منبع:تابناک
یکی دو سالی است که تحقق پیش بینی ناسا در باره برهم خوردن اقلیم ها و حاکم شدن شرایط خشکسالی در برخی مناطق از جمله خاورمیانه، بسیاری مان را متعجب کرده و حتی موجب شده که برخی مان بدبینانه به ماجرا نگریسته و به دنبال دسیسه باشیم چراکه بعد از چند سال ترآبی، به خشکسالی شدیدی رسیده‌ایم که ترسناک است.
بله! ترسناک؛ حالا دیگر می‌شود این عنوان را برایش انتخاب کرد. برای خطری که تا چندی پیش باورش نمی‌کردیم اما تابستان گذشته و تابستان پیشتر، نشانمان دادند حقیقی است و بارندگی های نامنظم و کاهش میزان نزولات جوی در فصول بارش هم ترسناک بودن آن را برایمان باور پذیر کردند.
این در حالی است که در این مدت، به رغم تجربه چنین شرایطی در کشورهای دیگر خاورمیانه، به نظر می‌رسد کشورهای همسایه مان شرایط بحرانی را تجربه نمی‌کنند چون نه نگران اوضاع اقلیم شان بعد از محقق شدن پیش بینی ناسا هستند و نه انگار آینده برایشان ترسناک جلوه کرده است. اینجاست که باید بپرسیم چرا اوضاع برای ما اینقدر متفاوت است؟ آیا ما ترسو هستیم یا شرایط برایمان متفاوت است؟
برای پاسخ دادن به این سوال بهتر است به مولفه های ممیز ایران و دیگر کشورها بپردازیم و سپس تفاوت رویکرد دیگر کشورها در مقابل کم آبی و خشکسالی و کشورمان را مرور کنیم. بررسی ای که برای شروع آن هیچ چیز بهتر از اشاره به بحث جمعیت نیست.
کافی است بدانیم که صحبت درباره ایران، گفت و گو درباره ملی با جمعیت بیش از 75 میلیون نفر است که طبیعتا برآوردن حوایج شان خیلی سخت تر از تامین آب در کشورهایی با جمعیت های اندک است. با این ملاحظه نه تنها کشورهای کوچک و کم جمعیت جنوب خلیج فارس قابل قیاس به نظر نمی‌رسند، بلکه امثال عربستان و عراق هم دارای مزیت به حساب می‌آیند. مزیتی که البته در دنیای تامین نیازندی مردم صادق است وگرنه در موارد دیگر ممکن است عیب جلوه کند.
اما اشاره به بحث جمعیت بدون پرداختن به مقوله پراکنش این جمعیت کاری عبث است. از این زاویه نیز ایران کشوری متفاوت به حساب می‌آید. تفاوتی عجیب که حتی قابل فرمول سازی هم نیست چراکه حدود 15 میلیون از جمعیت کشورمان در محدوده کوچک تهران و البرز گرد آمده اند، شهرهای بزرگ و پرجمعیت در مناطقی واقع شده اند که در تامین آب بسیاری شان دچار مشکل هستیم و در نهایت شاهد پراکندگی کسترده ای از جمعیت در کشورمان هستیم.
این در حالی است که از این نظر، عربستانی ها با چند شهر قرار گرفته روی نوار ساحلی کشوران با دریای سرخ، مصری ها با پراکنش جمعیت در ساحل نیل و عراقی ها با تمرکز جمعیت در اطراف دو رود و... الگوی پراکنش متفاوتی با کشورمان را نشان می‌دهند و به تبع آن شرایط متفاوتی در خشسالی پیش رو دارند.
منبع:تابناک
نظر شما