عبدالحسین طوطیایی - کارشناس و روزنامه نگار کشاورزی
عقربه زمان با هر تیک تاکی که به پیش می رود از سطح اراضی محدود کشاورزی ( هر ساعت نیم هکتار )، از عمق آب های زیر زمینی ( سالانه حداقل یک متر ) و از منابع سوخت های فسیلی (ساعتی 130 هزار بشکه نفت و 2 میلیون متر مکعب گاز ) کاسته و بر جمعیت کشور ( هر ساعت حدود 140-130 نفر) افزوده می شود.
اکنون که دگرگونی های فرسایشی در بخش غذا و حیات کشورمان به صورتی ساعت شمار دستخوش کاهش و فرسایش است، باید پاسخ داده شود که مجلس شورای اسلامی به عنوان دیده بانی قانونگزار، در خلال حداقل سه دهه اخیر، چه نقشی را ایفا کرده است؟ متاسفانه از پاسخ ها شاید که نور امیدی بر نتابد!
کمیسون کشاورزی در بسیاری از دوره ها، عمدتا نه براساس تخصص و علاقه، بلکه به واسطه پرشدن سایر کمیسون ها شکل گرفته است. در حال حاضر از 23 نفر عضو کمیسیون کشاورزی مجلس، تنها هفت نفر دانش آموخته کشاورزی هستند! نگاهی به سابقه فعالیت دیگر اعضای کمیسیون کشاورزی مجلس نهم نشان می دهد که این نمایندگان قبلا در مشاغلی مانند دبیری و معاونت مدرسه، کارمند دانشگاه آزاد، امام جمعه و عضو کمیسیون فرهنگی مجلس و ... مشغول به کار بوده اند. این درحالی است که رشته تحصیلی سایر اعضای کمیسیون کشاورزی مجلس نهم، طیف گسترده ای از علوم مانند تاریخ، ادبیات عرب، پزشكی، علوم ، اجتماعی و دروس حوزوی را در برمی گیرد (گزارش روزنامه شهروند- کلیک اینجا). اگر که پرسش ها، تذکرات و طرح های ارائه شده در خلال این سال ها را از جانب مجلس و برای بخش کشاورزی ارزیابی نماییم؛ می بینیم نهادی که باید در راس امور باشد حداقل در بخش کشاورزی با فاصله ای بسیار کندتر از شتاب تغییرات فرسایشی و گاه در خلاف جهت ضرورت ها حرکت کرده است.
اعتراض جنجالی چندی پیش یکی از نمایندگان تهران به وزارت جهاد کشاورزی در خصوص امحای 1700 تن سیب زمینی، نشان از ناهمزمانی فضای حاکم بر مجلس ها با فوریت های کلان نگر در این بخش را می دهد. در پنچ دهه گذشته تنها یک میلیون هکتار از اراضی مرغوب کشاورزی (رییس سازمان امور اراضی) که معادل سالانه تولید 40 میلیون تن سیب زمینی و حدود 9 میلیون هکتار از سطح جنگل های کشور در سایه سکوت نسبی مجالس ادوار گذشته (بخصوص در سه دوره قبل) از بین رفته است. تذکرات و طرح های ارائه شده از جانب مجلس تاکنون ( عمدتا کوتاه مدت و یا منطقه ای ) نیاز به یک دگرگونی اساسی در دیدگاه حاکم بر این نهاد را در حوزه تولید غذا و بستر حیات را می دهد.
شگفتا نمایندگانی که چگونگی راه رفتن وزیر را در مذاکرات هسته ای در زیر ذره بین جناحی خود پایش می کنند، چرا نشانه های لحظه به لحظه از نابودی منابع حیاتی بر نگاهشان اندکی سایه نمی افکند؟ نمایندگانی که حداکثر در خصوص کمبود بذر و کود در منطقه خود و یا گرانی و کمبود مواد غذایی در ماه های حساس و یا ناشی از کنترل واردات بی محابا پشت تریبون قرار می گیرند تا که صندوق های رای بار دیگر به آنان تبسمی از پیروزی زند!
اکنون صدای گام های بحران در عرصه های تولیدی و حیات کشورمان از درون نجواهای کارشناسی راه به نگاه های جامعه آورده است. باید برای کاستن از این نگرانی ها چشم به مجلسی در آینده دوخت که برخوردار از صاجبنظران و پایبند به رای و رضایت آیندگان برای بخش کشاورزی و محیط زیست باشد. آیندگانی که گرچه دورتر از چهار سال بعد خواهند آمد، اما بی تردید نام آنان را بر لوح ماندگار تاریخ خود خواهد آورد. آنانی که در نگاهی فراگیرتر از جناح ها از کرسی های کوتاه خود، کاخ هایی به بلندای آسمان برای این سرزمین رقم خواهند زد.
عقربه زمان با هر تیک تاکی که به پیش می رود از سطح اراضی محدود کشاورزی ( هر ساعت نیم هکتار )، از عمق آب های زیر زمینی ( سالانه حداقل یک متر ) و از منابع سوخت های فسیلی (ساعتی 130 هزار بشکه نفت و 2 میلیون متر مکعب گاز ) کاسته و بر جمعیت کشور ( هر ساعت حدود 140-130 نفر) افزوده می شود.
اکنون که دگرگونی های فرسایشی در بخش غذا و حیات کشورمان به صورتی ساعت شمار دستخوش کاهش و فرسایش است، باید پاسخ داده شود که مجلس شورای اسلامی به عنوان دیده بانی قانونگزار، در خلال حداقل سه دهه اخیر، چه نقشی را ایفا کرده است؟ متاسفانه از پاسخ ها شاید که نور امیدی بر نتابد!
کمیسون کشاورزی در بسیاری از دوره ها، عمدتا نه براساس تخصص و علاقه، بلکه به واسطه پرشدن سایر کمیسون ها شکل گرفته است. در حال حاضر از 23 نفر عضو کمیسیون کشاورزی مجلس، تنها هفت نفر دانش آموخته کشاورزی هستند! نگاهی به سابقه فعالیت دیگر اعضای کمیسیون کشاورزی مجلس نهم نشان می دهد که این نمایندگان قبلا در مشاغلی مانند دبیری و معاونت مدرسه، کارمند دانشگاه آزاد، امام جمعه و عضو کمیسیون فرهنگی مجلس و ... مشغول به کار بوده اند. این درحالی است که رشته تحصیلی سایر اعضای کمیسیون کشاورزی مجلس نهم، طیف گسترده ای از علوم مانند تاریخ، ادبیات عرب، پزشكی، علوم ، اجتماعی و دروس حوزوی را در برمی گیرد (گزارش روزنامه شهروند- کلیک اینجا). اگر که پرسش ها، تذکرات و طرح های ارائه شده در خلال این سال ها را از جانب مجلس و برای بخش کشاورزی ارزیابی نماییم؛ می بینیم نهادی که باید در راس امور باشد حداقل در بخش کشاورزی با فاصله ای بسیار کندتر از شتاب تغییرات فرسایشی و گاه در خلاف جهت ضرورت ها حرکت کرده است.
اعتراض جنجالی چندی پیش یکی از نمایندگان تهران به وزارت جهاد کشاورزی در خصوص امحای 1700 تن سیب زمینی، نشان از ناهمزمانی فضای حاکم بر مجلس ها با فوریت های کلان نگر در این بخش را می دهد. در پنچ دهه گذشته تنها یک میلیون هکتار از اراضی مرغوب کشاورزی (رییس سازمان امور اراضی) که معادل سالانه تولید 40 میلیون تن سیب زمینی و حدود 9 میلیون هکتار از سطح جنگل های کشور در سایه سکوت نسبی مجالس ادوار گذشته (بخصوص در سه دوره قبل) از بین رفته است. تذکرات و طرح های ارائه شده از جانب مجلس تاکنون ( عمدتا کوتاه مدت و یا منطقه ای ) نیاز به یک دگرگونی اساسی در دیدگاه حاکم بر این نهاد را در حوزه تولید غذا و بستر حیات را می دهد.
شگفتا نمایندگانی که چگونگی راه رفتن وزیر را در مذاکرات هسته ای در زیر ذره بین جناحی خود پایش می کنند، چرا نشانه های لحظه به لحظه از نابودی منابع حیاتی بر نگاهشان اندکی سایه نمی افکند؟ نمایندگانی که حداکثر در خصوص کمبود بذر و کود در منطقه خود و یا گرانی و کمبود مواد غذایی در ماه های حساس و یا ناشی از کنترل واردات بی محابا پشت تریبون قرار می گیرند تا که صندوق های رای بار دیگر به آنان تبسمی از پیروزی زند!
اکنون صدای گام های بحران در عرصه های تولیدی و حیات کشورمان از درون نجواهای کارشناسی راه به نگاه های جامعه آورده است. باید برای کاستن از این نگرانی ها چشم به مجلسی در آینده دوخت که برخوردار از صاجبنظران و پایبند به رای و رضایت آیندگان برای بخش کشاورزی و محیط زیست باشد. آیندگانی که گرچه دورتر از چهار سال بعد خواهند آمد، اما بی تردید نام آنان را بر لوح ماندگار تاریخ خود خواهد آورد. آنانی که در نگاهی فراگیرتر از جناح ها از کرسی های کوتاه خود، کاخ هایی به بلندای آسمان برای این سرزمین رقم خواهند زد.
نظر شما